مادرانگی های من

آتوسا پای تلفن به خاله فرانکش:" میدونستی من سالها پیش یه طوطس داشتم؟" خاله:" نهههههههههه... خوب حال کجاست؟" آتوسا:" الان دیگه مرده" خاله:" خوب ...بعد چیکارش کردی" آتوسا :" کاشتیمش تو خاک!!!!"     من و آتوسا در خیابان... آتوسا:" مادر، کیفت رو بده من برات بیارم" من:" باشه عزیزم ...بیا بگیر" بعد از چند لحظه... من:" اتوسا جان کیف رو بده به من ....سنگینه، دستت درد میگیره" آتوسا:" خوب چه اشکالی داره.بذار دست من درد بگیره...اخه دلم نمیخواد دست تو درد بگیره عزیزم" و این کلمات را چنان با تمام وجود و ار ته دل میرند که با خودم به یقین رسیدم که خوشبخت تدین مادر دنیا هستم... ...

میگویند:" خدا کسانی را که خیلی دوستدارد، به آنها دختر میدهد و کسانی را که خیلی خیلی دوستدارد به آنها دو دختر میدهد" این از احادیث خودمان است. و این چنین بود که ما فهمیدیم که خداوند ما را خیلی خیلی دوستدارد.هر چند که بعد از آمدن آتوسا،  اولین شکوفه بهاری زندگیمان به علاقه خداوند به خودمان ایمان اورده بودیم ولی حالا با امدن دختر دوم، به یقین رسیده ایم. حالا دیگر میدانیم که آن موجود چند گرمی داخل شکممان،چیزی است از جنس اتوسا. حالا دیگر سخت منتظر باز شدن غنچه دیگر زندگیمان هستیم.غنچه ای که همین حالاکه ما داریم تایپ میکنیم به شدت لگد میزند.شایذ میدانذ که ما داریم از او میگوییم :) حتی تصورش هم نیشمان را تا بناگوشمان باز میکند.تصور روزها...

حالا دیگر چهار سالت هم تمام شد...چهار سال کامل...چهار سال را باهم گذراندیم  و به من به اندازه صد سال در کنار تو برزگ شدم.  زندگی من بعد از آمدن تو بود که معنا گرفت...قبل ار تو هیچ نبود جز سیاهی و تیرگی..جز ابرهای حماقت که تمامی آسمان زندگی مرا پوشانده بود. آری تو امدی هم چون قطره های باارن...مرا شستی و جانی دوباره به من دادی. حالا چهار سال است که من با تو یاد گرفتم رندگی کنم...بخندم...گریه کنم و ببینم همه آنچه که تا به حال ندیده بودم. ممنون که آمدی شکوفه بهاری من! پی نوشت: خدایا دستهایت را میبوسم بخاطر غنچه ای که به من هدیه دادی. 

آتوسا دخترم، آغوش وا کن که از هر گونه گل آغوش وا کرد زمستان ملال انگیز بگذشت بهاران خنده بر لبآشنا کرد آتوسا دخترم،صحرا هیاهوست چمن زیر پرو بال پرستوست کبود آسمان همرنگ دریاست کبود چشم تو زیباتر از اوست     تمام تلاشمان را کردیم تا عکسی هم تنگ این شعر بچپانیم...نشد که نشد!!!